Kok – donderdag 22 december 2011

Fragmenteren kun je leren

Eén vader, één moeder maar twee gezinnen, twee bedden, een paar oma’s en opa’s en meestal één vriendje (die ook weer zijn hele eigen achterban heeft). Het leven van een kind met gescheiden ouders is vaak net even complexer dan het leven van een kind waarvan de ouders nog ‘gewoon’ bij elkaar zijn.

Even los van de scheiding (natuurlijk ook niet leuk) is het leven van zo’n kind ingewikkeld. Als ze jonger zijn moeten ze van bed wisselen alsof het een trampoline is. Dan gaan ze sporten en moeten ze nieuwe afspraken maken want zo’n weekeinde moet aan de kant voor het team en de kampioenswedstrijd. Even bellen dus maar. Daarbij moet je overal en nergens steeds opnieuw jezelf voorstellen want als jij niet (meer) weet wie er nu weer op de bank zit tijdens die verjaardag van je halfbroertje, weten zij waarschijnlijk ook niet (meer) wie jij bent. Daar komt bij dat je overal en altijd moet communiceren. Iets waar je als jong volwassene niet altijd zin in hebt. Ben je in het ene huis dan belt die en natuurlijk ook andersom en altijd net als jij aan je ‘huiswerk’ zit.

Altijd bekeek ik het van een afstand. Tegenwoordig is er meer te volgen en is het ook makkelijker vanwege de multimedia. Toch is dat jammer. Vroeger had ik een veilige haven. In mijn gedachten wist ik dat ik bij ome K wilde zijn als ik mijn ouders moest missen. Helaas zijn de fysieke afstanden toch ook hier een beperkende factor. Iets wat ik vroeger minder voelde met minimaal tien ooms in een straal van 10 kilometer.

Vanavond werd het mij duidelijk door een whatsapp (gelukkig geen verbruik van beltegoed of misbruik van het abonnement). Regel het maar weer en het liefst ook snel. Ze doen het zelf en ze doen het zelfstandig. Ze zijn er ook zeker niet dommer van geworden. Was opvoeden niet het begeleiden van een kind naar een zelfstandig bestaan? Blijkbaar is de begeleiding ook goed mogelijk vanuit een flink gefragmenteerde omgeving. Ze zijn goed terecht gekomen. Nee, voor kinderen van gescheiden ouders is het niet altijd twee keer zoveel cadeautjes en feestjes waar het om draait. Het gaat om regelen en dat kunnen ze meestal goed.

Overigens moet u het ‘volgen’ niet te serieus nemen. Zo’n  170 tweets (‘tanden gepoetst’) per dag zijn er voor mij net teveel. Nu is het een kwestie van afspreken maar dat komt helemaal voor elkaar. Doen we tenslotte ieder jaar minimaal één keer.