Kok – maandag 19 december 2011

Rode sokken

‘Is je kapper dood?’, ‘je lijkt wel een boer’ of ‘moet je geen vlechten?’ Steeds frequenter krijg ik opmerkingen te verwerken die te maken hebben met uiterlijk vertoon. Het is niet de bedoeling van het uiterlijk vertoon en het is zelfs geen schijn. Is het dan een statement? Nee , ook niet.

Anderen doen dit anders en soms welbewust. Zo zijn er mensen die hoog frequent plaatjes bij de tweets voegen. Ik kan dit alleen al waarderen vanwege het gebruik van meervoudige intelligenties. Ook zijn er mensen die afspraken steevast maken met de toevoeging ‘misschien’. Maak je dan trouwens wel een afspraak? Dit voorbeeld is minder leuk omdat je altijd maar af moet wachten of en zo ja, wanneer. Maar ach, het kan. Je kan ook een roze auto (met open dak) kopen en daarmee in de winter naar Scheveningen rijden. Of leuker nog; als 85-jarige ga je samen met je kleinkind bungeejumpen om te laten zien hoe vitaal je wel (niet) bent. Mogelijkheden te over voor zelfprofilering maar steeds vaker vraag ik mij af of het profilering, een statement of toeval betreft want per slot van rekening maak ik, ondanks mijn pet, geen statement.   

Het gekke is dat ik, als het al een statement is (want wat zeg ik nu helemaal?), ik dit statement maak met mijn sokken. Helaas loop ik nog steeds graag op blote voeten of heb ik schoenen aan. Jezelf willen onderscheiden van de menigte (dat is het!)  gaat mij dus slecht af met mijn gele of groene sokken. Hier blijft het dus bij proberen. Achteraf had ik mij bij het ontwerp van mijn nieuwe profiel dus beter toch op mijn haar of mijn pet moeten kunnen richten.

Uiterlijk vertoon.

Het kenmerk van uiterlijk vertoon is dus de zichtbaarheid of hoorbaarheid. Niks geen pluriformiteit maar exclusiviteit is waar we naar op zoek zijn. Soms is dit schreeuwen om te schreeuwen. Soms is dit een kale kop ondanks dat de inhammen of het grijze haar nog niet daar waren. Ik kan er mee leven want je hoofd boven het maaiveld uitsteken of de grenzen opzoeken kan ik alleen maar waarderen.

En dan komt er aan het einde van het jaar een staatsman uit Noord-Korea om het leven. Ik zie mensen huilen. Ik zie een parade op het plein en ik zie een stadion binnen een fractie van een seconde veranderen van kleur. Wat een uiterlijk vertoon. Terwijl ik dus naar het journaal zit te kijken  kan ik, gek genoeg, mij alleen maar afvragen wat voor kleur sokken de man droeg toen hij dood ging.