Anke - 3
Ze woonde nu al weer vijf jaar in Dordrecht. Ze was er geboren en getogen als een echte Huisman. Toen haar vader, Harry, zes jaar geleden overleed had ze zich verplicht gevoeld terug te keren naar haar wortels, dichtbij haar moeder Victoria. Ze had het er tijdens haar jeugd ook prima naar haar zin gehad dus waarom eigenlijk niet terug gekeerd? Natuurlijk was ze niet voor het geld verkast. Dat had ze genoeg. De Huismannetjes waren al rijk zolang ze leefde. Toch was de vooruitgeschoven erfenis van haar moeder (na de dood van haar vader) welkom. De geheime erfenis, die haar vader haar achter liet, had niets te maken met haar vestigingsplaats of de zorg voor Victoria. Toch was het makkelijker om vanaf de Kuipershaven aan haar ‘plicht’ te voldoen. Toen haar mobiele telefoon ging verloor ze voor even haar plicht uit het oog. In de display zag ze dat het Patricia was.
‘Hi’
‘Dag schat, hoe is het in het nietige Dordt? Is je schat al weer thuis? Als hij niet thuis is kan je wel weer eens tijd maken om met mij langs de grachten te wandelen. Leuk stukje trouwens, laatst in het NRC. Daar meende je toch zeker niets van?’
Zo kende ze haar beste vriendin. Een stortvloed aan woorden en veel vragen waar niet altijd een antwoord op hoefde te komen. Ze wist veel over Moor want ze hadden een verleden. Een half woord was voldoende en al tijdens het stellen van de (vele) vragen wist Moor al wel waar Patricia de antwoorden op wist.
‘Ik wilde morgen weer eens lekker bij je langs komen. Ik moet toch even bij de redactie langs en dan kom ik vanaf de Bontiusstraat wel even door. Wat dacht je van een uur of twaalf?’
‘Gezellig, ik wacht je thuis wel op’ zei Patricia.
Zo snel als ze haar vriendin aan de lijn had gehad, zo snel hing ze ook weer op. Het was voor haar een kleine moeite om af en toe de Rotterdamse redactie links te laten liggen. Dat deden er meer en ze was zich vrij gaan voelen om, wanneer het haar schikte, zelf te kiezen waar ze haar netwerk onderhield. Ze was dan wel free lancer maar wel een vaste.
Snel greep ze weer haar laptop. Ze had nog een klein uur voor de laatste 300 woorden en als ze niet op tijd klaar was wist ze dat ze morgen beter het bezoekje aan de redactie over kon slaan. Om dezelfde reden had ze voor haar verhaal geplukt uit haar eigen brein. Het moest gaan over onderwijsontwikkeling en meer specifiek over de slimme bovenlaag in het basisonderwijs. Precies een onderwerp waar ze veel vanaf wist. Haar cito-score was 550 geweest. Hoger kon niet en eigenlijk had ze ook maar één fout gemaakt. Het was ook nog eens een fout die ze bewust had gemaakt. Ze had haar naam fout geschreven. Moor Huysman leek op papier altijd al een stuk chiquer dan Moor Huisman. Niemand had het gezien.
Terwijl ze met de laatste zin bezig was ging weer de telefoon. Zonder op de display te kijken pakte ze haar mobiel en tegelijk verzond ze haar verhaal. Nakijken was niets voor haar want fouten maakte ze zelden. Waar had je anders een redactie voor?
‘Hi, met Moor.’
‘Zeg tuttebel, je ziet toch dat ik het ben?’
Het was Victoria.
‘Morgen moeten we een uurtje later afspreken. Kom maar gelijk door naar de Bijenkorf voor een latte met gebak. Morgen vertel ik je wel waarom. Doei.’
Natuurlijk was ze nieuwsgierig want Victoria was de losbol gebleven die ze zelf vroeger ook was. Huisje, boompje, beestje was voor Vic een spelletje gebleven. Ze had het zelf niet slecht maar hoe had ze zestien jaar geleden zo stom kunnen zijn? Binnen twee maanden was ze zwanger van Rik. <personname>Samen waren ze voor een weekje naar een of ander zonnig tennistoernooi vertrokken. Ze was de strip met pillen vergeten en dacht dat haar eisprong al voorbij was. Een aanvaardbaar risico had ze tegen Rikkie gezegd. Het maakte Rik niets uit. Hij had een bloedhekel aan condooms en ging er ook toen niet opeens één gebruiken. Toen, exact negen maanden later, Anke geboren werd vond Rik het ook prima. Twee maanden later trouwde ze, in het wit, met haar dochter op de arm. Opeens was ze mevrouw Van der Vlugt (met een g). Het had zo goed geklonken dat Anke al op voorhand onder dezelfde naam was ingeschreven.
Geheimen - 4
Proestend had ze zich verslikt in een hap Sacher taart. Ze was verrukt geweest omdat ze precies het partje met bladgoud had gekregen. Patricia vertelde.
‘Ik heb het gedaan met die lekkere kerel van die tennismiep.’
‘En?’ vroeg Moor nadat ze weer adem kon halen.
‘Het viel een beetje tegen maar achteraf ben ik er nog steeds heel blij dat ik hem eindelijk zo ver heb gekregen. Hij wilde wel al veel eerder maar was bang voor de forehand van zijn vrouw.’
Ook Patricia gierde het nu uit van de lach. Sinds ze competitie speelde was er altijd rivaliteit geweest met een teamgenoot. De strijd om de positie van kopvrouw was in het nadeel van Patricia beslecht. Vanmorgen had ze de laatste wedstrijd van haar team gelaten voor wat ie was en was met een smoesje vertrokken. Moor was het smoesje geweest maar Patricia was direct na het douchen niet naar Moor vertrokken. Ze was naar het huis van haar teamgenoot gereden en was letterlijk met de deur in huis gevallen. Het was een zachte landing geweest en drie kwartier later stond ze weer buiten.
Alsof er niets was gebeurd vroeg Patricia naar haar kinderen en man. Natuurlijk was alles goed. Ze kon werkelijk even niets slechts bedenken hoewel ze wist dat haar vriendin ook liever iets negatiefs, en dus sappigs, hoorde. Die gesprekken waren ook veel leuker. Ze gaf het gesprek snel een wending om niet de aandacht van haar vriendin te verliezen.
‘Het was heerlijk vanmorgen op de redactie. Die laatste twee kilo die er nu vanaf zijn waren echt zichtbaar. Natuurlijk bedoel ik onzichtbaar maar iedereen zag het. Daar kwam de loftrompet over mijn laatste stukje nog eens bij. Fantastisch.’
‘Hoe is het met Rik?’ vroeg Patricia.
Moor was even uit het veld geslagen. Waarom vroeg Patricia nu weer naar haar vent?
‘Hij belde mij eergisteren. Gewoon voor een kletspraatje. We hebben het ook nog even over jou gehad en hij was blij te horen dat het goed ging met je. Niets bijzonders verder.’
Even wist ze niet hoe ze het had. Wat moest Rik van Patricia? Ze wist dat Rik vreemd ging. Wilde Rik dat ook van haar weten en belde hij daarom met haar vriendin? Ze had er geen enkel bewijs voor dat Rik vreemd ging maar ze wist het gewoon. Ze was blij dat haar man het zo zorgvuldig voor haar afschermde. Sommige dingen wilde ze niet weten.
‘Wat wilde hij over mij weten?’ vroeg Moor.
‘Nou gewoon, hoe het met je ging. Ik heb hem niets verteld wat jij hem ook niet zou vertellen dus maak je geen zorgen.’
Gek genoeg deed ze dat wel. Rik zat in Dubai naar snelle auto’s te kijken en belt dan haar beste vriendin om te vragen hoe het met haar gaat. Hij had haar toch ook kunnen bellen om dat te vragen. Waarom belde hij haar vriendin die (bijna) al haar geheimen kende?
Ze lieten het onderwerp voor wat het was. Beide voelde zich ongemakkelijk en besloten om een verdieping lager wat ondergoed (haar passie) uit te gaan zoeken.
Op de terugweg bleef ze aan het telefoontje denken en toen ze thuis kwam pakte ze direct de telefoon om Rik te bellen. Ze kreeg zijn voicemail. Die drie uur tijdverschil konden het verschil niet maken. Het was daar ook pas negen uur in de avond. Voor Rik meestal het tijdstip voor een spelletje met andere verslaggevers en journalisten en dit was nooit reden genoeg om zijn telefoon niet op te nemen. Ze besloot zijn voicemail niet in te spreken. Had hij maar niet tegen Patricia moeten zeggen dat zij hun gesprek voor zich moest houden. Hij zou toch beter moeten weten. Hartsvriendinnen delen en ze delen veel. Toen Rik een half uur later terug belde schrok ze. Ging ze het wel vertellen?
‘Wat moest jij van Patricia?’ was het eerste wat ze vroeg toen ze de telefoon aannam.
‘De trut, die kan toch ook niets voor zich houden. Ik belde haar om te vragen of ze nog ideeën had voor je verjaardag. Ik dacht aan een feestje en natuurlijk een cadeau. Bij dat cadeau had ik een probleem want jij hebt alles al en ik wil je toch graag iets leuks geven.’
Ze dacht aan het ondergoed dat ze die middag gekocht had. Het was van satijn en in deze staat (nieuw) was het nog gladder dan glad. Ze had het hem graag even laten zien.
Ziek voor heel even - 5
Wat voelde ze zich beroerd. Koorts en pijn die ondanks de pijnstillers niet minder leken te worden. De specialist had wel voor iets van verlichting gezorgd maar veel was het niet. Ze had al twee dagen met een dikke strot op bed gelegen en omdat ze niet at was ze snel afgevallen wat een mogelijk herstel nog eens extra bemoeilijkte. Uiteindelijk was het haar schoonmaakster geweest die haar vanmorgen zover had gekregen om toch maar even naar de huisarts te gaan. Ze had Moor zelfs naar de huisartsenpost gebracht en dat kwam goed uit. De arts had even gekeken en direct even gebeld met het ziekenhuis. Daar mocht ze gelijk even langs komen bij de specialist. Toevallig een kennis van de Huismannetjes. Nadat haar schoonmaakster haar ook daar had gebracht was ze, ondanks de volle wachtkamer, direct aan de beurt. Hij had, net als de huisarts, ook maar heel even gekeken waarna hij alleen maar had gezegd: ‘dat gaat even pijn doen Moor.’
Hij had een mes gepakt en zonder verdoving had hij vlotjes een inkeping gemaakt in de enorme ontsteking. Ze had moeten rochelen van de troep die daar uit kwam maar het ging snel iets beter. Pas toen het chirurgenmes uit haar mond was verdwenen durfde ze te vloeken. Twee minuten later stond ze buiten met een afspraak voor een controle, drie dagen later. Ook had ze een afspraak mee om over twee weken haar amandelen te laten verwijderen. ‘Mag je fijn veel ijsjes eten op je verjaardag’ had hij lachend gezegd.
Nu was ze alleen. Haar schoonmaakster had haar, met duizend excuses en een vies huis, op bed achter gelaten. Twee keer moest ze nog slikken om een dubbele dosis pijnstillers weg te werken en uiteindelijk was ze, een half uur later, even in slaap gevallen. Toch werd ze wakker van de pijn en, met haar man nog steeds op het Arabisch schiereiland, zat er niets anders op dan haar kinderen om hulp te vragen. Er moest vloeibaar voedsel komen want haar maag was niet alleen maar van streek door de medicijnen. Toen Daily uiteindelijk uit school thuis was gekomen had ze hem niet durven roepen. Een sms-je zorgde dat hij even naar boven liep.
‘Wat zie jij er klote uit ma’ zei Daily.’
‘Hmm.’ Kon ze uitbrengen.
‘Wil je wat eten of drinken? Zal ik gelijk ook maar even de dokter bellen?’
Ze schudde met haar hoofd. Dom want het bonken nam alleen maar toe. Ze opende haar mond en wees naar binnen. Daily keek even en slim als hij was vroeg hij of hij pen en papier moest halen of moest wachten op het volgende sms-je. Snel typte ze dat hij eten moest halen en nadat ze hem de papieren van de specialist had laten zien vroeg ze of hij even zijn vader wilde bellen. Direct belde hij Rik en begon te vertellen dat zijn moeder ziek op bed lag en over twee weken de operatietafel op moest. Even bleef het stil waarna Daily stil knikte, even naar Moor keek, doei riep en toen de verbinding verbrak.
‘Pa is niet blij. Zijn woorden: nu moet ik verdomme alles weer afzeggen en afbestellen. Die moeder van jou weet ook niets van plannen. Had ze niet met dat fossiel uit dat ziekenhuis een andere datum af kunnen spreken? Nou ma daar ben je mooi klaar mee. Spreekwoordelijk heb jij het gevreten.’ Hij kon ook nog eens om zijn eigen grapje lachen.
Moor kon niets anders dan gelaten reageren. Het was ook dubbel. Hij was, heel lief, iets voor haar 46-ste verjaardag aan het regelen. Tegelijk had hij zich geen zorgen gemaakt over haar ziek zijn. Het kon soms echt een lul zijn die alleen maar aan zijn eigen belang dacht. Een echt ego. Toen Daily op dat moment haar slaapkamer verliet met de mededeling dat hij nu naar een vriend ging en straks wel even wat boodschappen zou doen dacht ze: dat ego heeft hij van zijn vader. Daily riep nog dat ze de groeten moest hebben van Klaas en was weg. Even later viel ze bijna weer in slaap. Ze zou over drie dagen bij de controle wel proberen de afspraak op haar verjaardag te verzetten. Toen kort daarna de voordeur hard dicht sloeg hoorde ze het niet eens. Een diepe slaap had haar in de greep.